www.dapoznan.fora.pl

baartek

Wszyscy chyba są jeszcze pod wrażeniem wczorajszego spontanicznego;) ( dzięki Ks. Marcinowi) spotkania z Arturo Marim( osobistym fotografem naszego Papieża Jana Pawła II). To spotkanie odbyło się w naszym Duszpasterstwie, masakra:P.
Podzielmy się naszymi przeżyciami, te nasze wrażenia muszą zostać udokumentowane.Jak to wczoraj stwierdziliśmy takiego gościa w DA nie było przez 50 lat istnienia naszego Duszpasterstwa, ale co tu się dziwić mamy w końcu rok jubileuszowy=> rok cudów Very Happy

tapis

Chyba nikomu z nas nigdy nie przyszło go głowy, że dane nam będzie spotkać takiego człowieka, w dodatku o tak do nas sam przychodzi .... Smile

Wielkie błogosławieństwo dla naszego duszpasterstwa i wielkie dzięki dla księdza Marcina, że go zwyczajnie zapytał, czy do nas przyjdzie- piękna realizacja"Proście, a będzie Wam dane" Smile

To spotkanie pokazuje, że Chrystus przygotowuje dla nas w życiu rzeczy niezwykle, stawia przed Tobą cudownych ludzi po prostu bo nas KOCHA i to jest wyraz Jego miłości dla nas. Wczoraj podarował nam człowieka, który większość życia przebywał z Janem Pawłem II, człowieka z którego płynęła wielka pokora, doświadczenie świętości papieża jakiej był świadkiem codziennie i miłość do drugiego człowieka. Dla mnie to jest szok. Pan Bóg podarował nam coś bardzo bliskiego, jakieś ciepło serca i poczucie wybrania w osobie tego człowieka. Dzięki Ci Tato za to:)

baartek

jako że stworzyłem ten temat to też coś napisze:)

Po pierwsze sama sytuacja że Arturo Mari przyszedł do nas jest niesamowita. Może napisze jak to się stało dla tych którzy nie wiedzą. Ksiądz Marcin chodził po kolędzie i gdy już kończył( była to godzina 19.40) w swoim przedostatnim domu spotkał rodzinę ze szczególnym gościem. Jak się okazało Arturo Mari przyjaźni się z tą rodziną od wielu lat i przyjeżdża do nich od czasu do czasu. Ksiadz Marcin wykorzystał zaistniałą sytuację Razz

i zaprosił p. Arturo, który bez wahania się zgodził i o 21 był w naszym Duszpasterstwie.

Co do spotkania to całe było wyjątkowe. Na wejście zaśpiewaliśmy Janka Bosko Wink

i zaczęła się sesja pytań. Mi bardzo zaimponowała pasja p. Arturo z jaką odpowiadał na każde z naszych pytań i Jego maksymalna pokora. Opowiadał On o różnych sytuacjach Ojca Świętego których był świadkiem.
MI najbardziej utkwiły mi dwie sytuacje( jest ich więcej ale te szczególnie).

Pierwsza kiedy Ojciec Święty był w jednym z krajów afrykańskich w szpitalu dla ludzi z trądem. Jego poświęcenie i odwaga, jak podszedł do 600 czy 800 ludzi trędowatych i każdego z Nich pocałował. Pan Arturo mówił że w tej sytuacji Ci chorzy ludzie poczuli się prawdziwymi ludźmi, kochanymi ludźmi. Arturo Mari mówił że Ojciec Święty w każdym człowieku widział odbicie Boga.

Druga sytuacja kiedy Ojciec Święty już umierał, na dzień przed Jego śmiercią tłumy ludźi wołało w różnych językach " Ojcze Święty" p. Arturo mówił że Ojciec Święty był tego w pełni świadomy ( bez żadnej aparatury podtrzymującej życie jak to media nagłaśniały)

Również osobiste świadectwo Pana Arturo w którym mówił że na 6 godzin przed śmiercią
Ojciec Święty zapytał się gdzie jest Arturo. Ks. Stanisław zadzwonił do Niego( był w swoim domu bo nie mógł znieść faktu że Ojciec Święty umiera) i powiedział że Ojciec Święty chce się z Nim pożegnać, przy spotkaniu Ojciec Święty powiedział do Arturo " dziękuje, dziękuje" .

NO trochę się rozpisałem, jeszcze mógłbym pisać ale starczy:P generalnie ciężko opisać w słowach to spotkanie, każdy ma je jakoś wypisane w swoim sercu i na pewno zostanie na długo długo.

jeszcze napiszę tylko że p. Arturo nie maa wątpliwości i jest całkowicie przekonany że Jan Paweł II był Święty.

pozdrawiam:)

terezita

Ale czad, nawet nie wiecie jak Wam zazdroszczę Smile

Świetna sprawa Smile

pzdr

Rudzinka

Osobiście bardzo przeżyłam to spotkanie...Poza tym, że jest to dla mnie jakaś zmutowana abstrakcja, że właśnie ten człowiek przyszedł z zwykłej grupy studentów, by chwile z nimi być, porozmawiać, dać świadectwo. Traktuje to spotkanie jako ogromną łaskę od Pana Boga, która wcale nam się nie należała i za którą musimy dziękować. Jedno jest pewne...to nie jest normalne.
Właściwie z momentem wejścia pana Arturo do naszych salek przestałam mieć jakiekolwiek pytania. Jego skromność, prostota, pokora mówiły same za siebie i odpowiadały na wszystkie pytania. Był jakby przesiąknięty s(pokojem) Smile

Dla mnie był dowodem człowieka, który kocha Kościół, który Kościół zna i Kościołowi służy. Poza historiami, które przytoczył Bartek uderzyła mnie jeszcze jedna odpowiedź pana Arturo. Padło pytanie o to czego Papież wymagał od ludzi z którymi pracował. Pan Arturo odpowiedział z całą stanowczością i siłą, że Papież nigdy niczego nie wymagał , tylko się uśmiechał... i że on czuł się po prostu w obowiązku służyć Papieżowi, że było za to odpowiedzialny. Służba Kościołowi była dla niego czymś normalnym, rzeczywistym i najważniejszym. Nie jakimś przeżytkiem, wydumaną ideą, pustosłowiem ale drogą życia.
Patrząc na tego człowieka, uświadomiłam sobie jak normalna jest nasza wiara, jak mądra i prosta. Musimy być normalni..... normalni. Na razie tyle....jak mi się coś jeszcze przypomni to napiszę.... Najfajniejszy był ten moment jak pan Arturo już wyszedł i zostaliśmy sami. Nagle wszyscy ( tak mi się przynajmniej wydawało) mieliśmy czystsze spojrzenia, więcej uśmiechu na twarzy jakieś takie cieplejsze serca. Obyśmy zostali takim na dłużej Smile